12. Nie zostawiaj mnie samego.

Na dworze było jeszcze szaro, zamglona tarcza słoneczna powoli wychylała się zza horyzontu. W podniszczonym starym domu znajdowała się dwójka dzieci. Gin przebudził się nad ranem z dziwnym uczuciem niepokoju. Spojrzał na śpiącą obok niego Rangiku. Była zlana potem, cała się trzęsła. Ichimaru w pierwszym momencie trochę spanikował i zaczął ją budzić. W odpowiedzi usłyszał jedynie niewyraźny pomruk i bezładnie wypowiadane słowa.
Gorączka trawiła jej ciało i umysł. Rozbiegane myśli nie mogły znaleźć wspólnego wątku. Koszmary senne i nieprzyjemne uczucie dręczyły chorą. W jednej chwili ponownie znalazła się na gorącej pustyni. Odczuwała ogromne pragnienie, spieczone usta drgnęły lekko.
- Wody...
Gin słysząc niewyraźną prośbę, zerwał się i przyniósł kubek pełen wody. Jedną ręką uniósł głowę Rangiku, a drugą przystawił jej naczynie do ust i lekko przechylił. Chłodny napój, przyjemnie zwilżył suche wargi. Nie otworzyła jednak oczu, ciągle śniła. W tym czasie chłopiec ułożył ją na posłaniu i okrył dodatkowym kocem. Przyłożył dłoń do czoła, odgarniając przy okazji grzywkę. Skórę, zroszoną potem, miała gorącą. Gin skrzywił się i nie wiedząc, co czynić starał się przypomnieć sobie, co robiła jego macocha, gdy on sam był chory.
     Dziecko przykryte po szyję leżało w niewielkim łóżku. Podeszła do niego kobieta z troską wypisaną na twarzy. Chłopiec poczuł przez sen, jak jego czoło przeciera chłodna, delikatna dłoń kobieca.
- Gin, jak się czujesz? – usłyszał spokojny głos.
Otworzył  swe czerwone oczy i spojrzał  na przyjazną twarz przybranej matki. Pomimo, że bolała go głowa i czuł się nie najlepiej uśmiechnął się do kobiety.
- Boli mnie, ale nie będę płakał – powiedział słabo.
- Oczywiście, że nie będziesz. W końcu tacy duzi chłopcy nie płaczą – odpowiedziała i odgarnęła grzywkę z jego czoła. Następnie położyła na nim chłodny okład i otuliła go dokładniej kocem.
- Spróbuj się przespać, sen jest najlepszym lekarstwem – powiedziała ciepło i wstała, by zostawić chłopca samego.
- Nie idź! – zawołał słabo srebrnowłosy. – Nie zostawiaj mnie samego...
Kobieta usiadła na krześle obok łóżka i pogłaskała srebrnowłosą główkę.
- W takim razie opowiem ci historyjkę, chcesz?
- Tak.
- Opowiem ci dziś opowieść o żebraku i królewiczu. – Spokojny głos rozległ się w dziecinnym pokoju.
Gin z zainteresowaniem słuchał opowieści o przygodach bohaterów. W końcu zasnął zasłuchany w kobiecy głos, który zawsze dawał mu poczucie bezpieczeństwa.

Powrócił do rzeczywistości i zostawił wspomnienia za sobą. Teraz to jemu miało przypaść w udziale opiekowanie się drugą osobą. Pogłaskał Rangiku po głowie. Oddychała ciężko i widać było, że ma wysoką gorączkę. Gin wstał i przeszukał skrzynię, która stała pod ścianą. Znalazł w niej skrawki materiału, obejrzał je dokładnie, po czym porwał na pasy i zmoczył w wodzie. Zimny okład ułożył na czole chorej. Następnie dorzucił drewna do ognia, by ogrzać izbę. Zimny wiatr przedostawał się do środka przez szczeliny w oknach, więc starał się uszczelnić dziury skrawkami materiału, które chwilę wcześniej znalazł. Gdy skończył usiadł obok leżącej Matsumoto i zmienił jej okład. Wpatrywał się w nią uparcie czekając, aż się obudzi. Jednak dalej spała i śniła. Tym razem przeniosła się z pustyni na środek zasypanej śniegiem polany. Biegała po niej sama uciekając przed cieniami kryjącymi się wśród drzew. Było jej zimno, dusił ją strach, który zaciskał się na obręczą na gardle.
- Rangiku! – Usłyszała nad uchem i przeniosła się z polany do starego domu.
Otworzyła oczy, gdy chłopiec zmieniał jej zimny okład.
- Gin? Gdzie jestem? – zapytała.
- Jak to gdzie? W domu. Dobrze, że się obudziłaś – powiedział zmartwiony.
- Kiepsko się czuję – wymamrotała słabo.
- Masz gorączkę – odpowiedział.
- A ty? – zapytała lekko zaniepokojona.
- Ze mną wszystko w porządku – odparł. – Zaraz zrobię ci herbaty, powinnaś się napić czegoś ciepłego.
- Uhm... – Przymknęła powieki. – Chyba się prześpię...
- Śpij, sen jest najlepszym lekarstwem – szepnął i poczuł, jakby gdzieś już to słyszał, tylko z innych ust.
Chłopiec ustawił naczynie nad ogniem i czekał, aż woda w nim się zagotuje. Następnie ponownie zmienił okład na czole rudowłosej. Wiedział, że musi zbić gorączkę, by jego mała przyjaciółka mogła wyzdrowieć. Kiedy herbata była przygotowana, delikatnie obudził rudowłosą.
- Herbata gotowa – powiedział i przysunął parujący płyn do bladych, spierzchniętych ust.
Popiła trochę i syknęła głośno.
- Idioto! To wrzątek! Poparzyłam sobie język – mówiąc to wystawiła język i wskazała palcem na jego czubek, by pokazać srebrnowłosemu w którym miejscu się sparzyła.
- Wybacz, ale wydawało mi się, że gorąca herbata pomoże – powiedział smutno.
- Daj – powiedziała cicho. Wzięła z rąk Ichimaru kubek i powoli, dmuchając i chuchając na gorący płyn zaczęła go powoli pić.
Przyjemne ciepło rozlało się po jej wnętrzu. Czuła, jak herbata przepala jej zachrypnięte gardło i ogrzewa płuca. Uśmiechnęła się słabo i oddała puste naczynie Ginowi. Potem ułożyła się na posłaniu i okryła kocem. Spojrzała na przyglądającego się jej chłopca.
- Czemu się tak dziwnie patrzysz? – zapytała.
- Nie chcę, żeby coś ci się stało – odparł.
- A co może mi się stać? – zapytała ponownie.
-Rangiku, nie możesz umrzeć i mnie zostawić – powiedział i przytulił się do rudowłosej.
- Ale ja nie mam zamiaru umierać – odpowiedziała zdezorientowana.
- Moje obie matki zachorowały i umarły, ty nie możesz mnie zostawić – szeptał jej do ucha.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, a teraz odsuń się, bo się zarazisz – powiedziała i odepchnęła go od siebie.
- Nie zarażę się – odparł. – Poza tym wszystko, co należy do ciebie jest dobre, nawet te zarazki – uśmiechnął się szeroko.
- Idiota – bąknęła i przekręciła głowę w stronę ognia. – Gin, dorzuć do ognia, zimno mi.
- Tak jest! – zawołał ochoczo srebrnowłosy, a ogień buchnął żarem, gdy dorzucił kilka polan drewna.
- Jak się czujesz teraz? – zapytał chłopiec.
- Słabo. Ciągle mi zimno – odpowiedziała.
Położył się obok rudowłosej i przytulił ją do siebie. Matsumoto zrobiło się od razu cieplej, jednak nie mogła pozwolić, by chłopiec się od niej zaraził. Bardzo wątpiła w to, by był odporny na jej zarazki.
- Gin, zarazisz się – powiedziała.
- Nie – odparł krótko i jeszcze mocniej ją objął.
- Głupku! Dusisz mnie! – krzyknęła Rangiku.
Ichimaru został brutalnie wypchnięty z posłania. Spojrzał na dziewczynkę, która poprawiała sobie poduszkę. W końcu zerknęła na niego.
- Dziś będziemy spali osobno – powiedziała.
- Ale jak to?
- Nie chcę, żebyś się rozchorował – odpowiedziała spokojnie.
- Nieee!!! – zawołał zrozpaczony Gin.
- Śpimy osobno. Koniec i kropka – odparła rudowłosa i przymknęła powieki. Zmęczenie znów dało o sobie znać. Zapadła w lekki sen.

Chłopiec na polecenie małej przyjaciółki odsunął swoje posłanie, jednak nie położył się spać, tylko usiadł obok niej i przyglądał się w skupieniu. Martwił się. Dorzucił drewno do ognia i zapatrzony w drobną twarzyczkę Rangiku przypominał sobie, jak się spotkali. Pamiętał dokładnie tamten dzień i to, co wtedy postanowił. Jednak przez tych kilka miesięcy zmienił się jego stosunek do dziewczyny, choć czasem go denerwowała, to jednak nie byłby w stanie jej opuścić. Nie wyobrażał sobie teraz życia bez niej. Dała mu przyjaźń i ciepło, samotność zostawił za sobą dzięki niej. Dlatego teraz tak bardzo się martwił. Nie chciał, by go zostawiła, chciał by znów była wesoła i głośna, by się z nim kłóciła i śmiała się w głos. Zmieniał właśnie zimny okład na jej czole, gdy otworzyła oczy. Spojrzała na niego zdziwiona.
- Czemu nie śpisz? – spytała zaspana.
- Będę przy tobie czuwał całą noc – powiedział z uśmiechem i zbliżył swoją twarz do jej własnej.
- Gin, co ty robisz? – zapytała zdziwiona, gdy przytulił swoje czoło do jej policzka.
- Sprawdzam, czy masz gorączkę – odparł po chwili. – Musisz wyzdrowieć.
- To tylko przeziębienie, wyjdę z tego – odparła Rangiku.
Chłopiec ciągle przytulony do jej policzka odgarnął kręcące się rude włosy, które go łaskotały.
- Czemu zachorowałaś? To chyba nie przez to rozpalanie ognia – zapytał chłopiec.
- Wczoraj szukałam cię na dworze i zmarzłam, do tego cała przemokłam – odpowiedziała czując przyjemny ciężar ramienia, którym ją obejmował.
- Czyli to przeze mnie... Nie umieraj – ostatnie słowa ledwie wyszeptał.
- Chyba masz jakąś obsesję na tym punkcie – zażartowała.
Gin uniósł głowę i spojrzał gdzieś w bok na ogień. Rudowłosa patrzyła na niego zaciekawiona. Po dłuższej chwili milczenia usłyszała głos.
- Moja matka umarła przeze mnie, dlatego nie chcę by coś ci się stało.
- Ale jak to umarła przez ciebie? – zapytała zdziwiona.
- Przy porodzie. Podobno to takie nasze rodzinne przekleństwo – powiedział uśmiechając się krzywo. – Dlatego ja nie będę miał nigdy żony i rodziny.
Położyła dłoń na jego ramieniu, nie wiedziała co powiedzieć. Jedyne co mogła, to po prostu być przy nim i Ginowi najwyraźniej to wystarczało.
- Ale przecież już masz rodzinę. Mnie – powiedziała Rangiku i przymknęła oczy. – Idę spać, ty też już idź.
Okrył dokładnie przyjaciółkę kocem po czym, dość niechętnie, skierował się do posłania leżącego kilka metrów dalej. Położył się na nim i wtulił w ciepłe przykrycie. Ułożył się na boku i patrząc na śpiącą Rangiku powoli zapadł w niespokojny sen. Budził się kilka razy w ciągu nocy i sprawdzał, czy gorączka jej nie rośnie. W dodatku męczyły go sny o przeszłości, zarówno tej dobrej, jak i złej.

***

 Dziękuję bardzo za wsparcie i za komentarze :) Opinie i podpowiedzi szczerze sobie cenię, więc dzięki wielkie Yuki :)

Kolejny turrnus ferii nam się zaczyna i kończy jednocześnie, dlatego wszystkim życzę udanej zabawy i wypoczynku :)